گزارشگران، سوهان روح عاشقان فوتبال
مدت هاست لذت تماشای فوتبال با صدای برخی گزارشگران وطنی تجربه نشده و بیشتر صدای آنها سوهان روح مخاطبین بوده است.
زاوش محمدی: چند هفته ای می شود که مسابقات یورو ۲۰۲۰ شروع شده و تا هفته آینده هم ادامه خواهد داشت. به همین مناسبت زمان زیادی از ساعت پخش شبانه تلویزیون به این مسابقات اختصاص داده شده و این بازی ها به صورت زنده از شبکه سه یا ورزش پخش می شود. مسابقاتی که همه مردم دنیا را برای تماشای این بازی ها پای تلویزیون کشانده اما مخاطبان ایرانی ترجیح می دهند این بازی را از شبکه های اینترنتی یا گاها ماهواره ای تماشا کنند و اگر هم پای شبکه سه نشسته اند، صدای آنرا قطع می کنند تا با خیالی اسوده مسابقات را تماشا کنند. گزارش های بی مورد، آمارهای اشتباه و استفاده از الفاظی عجیب توسط گزارشگران، علاقه مندان به فوتبال را به جایی رسانده که ترجیح می دهند در سکوت بازی تیم مورد علاقه شان را تماشا کنند تا صدای گزارشگران سوهان روح آنها نشود!
آمارهای اشتباه و خوابیدن وسط گزارش
غالب گزارشگران فعلی تلویزیون، تسلط کافی بر مسابقه ندارند و به طور عمده از لحظات حساس جا می مانند. این را بارها در گزارش های جواد خیابانی دیدم و آخرین بار هم در گزارش بازی پرسپولیس در لیگ قهرمانان آسیا، زمانی که عیسی آل کثیر موفق شد برای سرخپوشان گلزنی کند، او اصلا در جریان بازی نبود و از روی صحنه های آهسته متوجه گل پرسپولیس شد.
همچنین گزارشگران این روزها به جای این که روزنامه ها و مجلات خارجی را ورق بزنند و نگاهی به سایت های لیگ های مختلف بیندازند، ترجیح می دهند از ویکی پدیا کمک بگیرند و نتیجه اش می شود شاهکار سرهنگ علیفر در گزارش بازی لهستان و ایرلند شمالی در یورو ۲۰۱۶ و ماجرای «دولاب امیر».
تلفظ هایی غلط
علاوه بر این، تلفظ نام بازیکنان یکی از معضلات گزارشگران ایرانی در فوتبال است و نمونه واحدی برای آن وجود ندارد. یکی می گوید: «هندرسون» و دیگری بازیکن تیم ملی انگلیس را «اندرسون» خطاب می کند. اگر بارها پای گزارش های سرهنگ علیفر نشسته باشید متوجه می شوید که او اصرار دارد که نام بازیکنان را به طوری خاص ادا کند و می خواهد نسبت به دیگر گزارشگرها متفاوت باشد. وی همینطور آنقدر روی تلفظ های من در آوردی خودش تاکید دارد که انگار گزارشگران خارجی اشتباه می کنند و او درست می گوید.
جملات قصار
اما اتفاق بدتر جایی است که گزارشگران باتجربه هم آداب هیجان را نمی دانند از جملاتی استفاده می نمایند که در گزارش بازی های سطح پایین هم استفاده نمی گردد. در بازی اسپانیا و سوئیس در زمان حمله ماتادورها، جواد خیابانی در وصف گلر سوئیس اظهار داشت: «سومر دروازه اش را قفل کرده و کلیدش را هم مشخص نیست انداخته کجا؟ شاید روی بلندی های سوئیس!» استفاده از چنین جملاتی از شخصی که بیشتر از ۳۰ سال از حضورش در باکس گزارش صداوسیما می گذرد بسیار عجیب است و البته جای تعجبی هم نیست که او جواد خیابانی است و خالق جملات قصار!
دلخوش به چند گزارشگر خوب
جدای از این در روزگاری که گزارشگران جوان به وفور وارد سازمان صداوسیما شدند، افرادی چون جواد خیابانی، پیمان یوسفی و عباس قانع، به جای این که الگویی برای جوانان باشند، بیشتر دست آمیز طنز شده اند و بارها کلیپ هایی از گزارش آنها در فضای مجازی دست به دست می شود. اما در این بین گزارشگرانی هم هستند که تماشای بازی فوتبال با گزارش آنها لذت بخش است. محمدرضا احمدی و فرشاد محمدی مرام از آن دسته گزارشگرانی هستند که از فن بیان خوب و گیرایی برخوردار می باشند و قواعد و قوانین گزارشگری را می دانند. مهم ترین فاکتور در گزارشگری، سکوت است. هم اکنون، این دو نفر پایبند به سکوت های منطقی هستند اما گزارشگران دیگر اجازه تنفس به بیننده نمی دهند و پشت هم حرف می زنند. حال باید دید تا چه زمانی یک سری افراد نابلد و بدون تجربه باید فوتبال زنده را گزارش کنند و هر روز از تعداد مخاطبین صداوسیما کاسته شود؟
۲۵۶ ۲۵۱
منبع: لوازم ورزشی
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب