به گزارش لوازم ورزشی به نقل از مهر، دعوای فرسایشی باشگاه استقلال و فدراسیون فوتبال درس بزرگی بود برای فوتبال ایران. نتیجه این دعوا را مرور می كنیم:
هم تیم امید باخت و حذف شد و هم استقلال از صنعت نفت باشخت. قطعا هم دلیل باخت تیم امید و هم دلیل باخت استقلال همین محرومیت این سه بازیكن نبوده و دلایل دیگری برای این شكست ها وجود دارد اما واقعیت اینست كه به هر حال این یك بازی- كشمكش عجیب بود كه دو سر باخت داشت.
هم تیم امید نتوانست از بازیكنان استقلال استفاده كند و هم استقلال نتوانست از بازیكنان خودش در هفته اول لیگ برتر استفاده كند. آنچه امروز رخ داده صرف نظر از همه هیاهوها، دو بازنده دارد كه هر دو تیم هایی بزرگ هستند و قابل احترام.
این دو شكست را باید فانوس راه برای آینده كرد
آینده ای كه در آن پرسپولیس و تیم ملی هم دچار مشكل می شوند، آینده ای كه شاید سپاهان و ذوب آهن را هم در بر گیرد آن هم در سال جام جهانی با وجود مربی سخت گیری چون كارلوس كی روش. شاید فدراسیون می خواست به قول و گفته منصوریان با استقلال از كل فوتبال زهر چشم بگیرد اما اینجا خود فدراسیون فوتبال هم یك بازنده بزرگ بود هم در افكار عمومی برای شبهات قانونی و بین المللی تصمیم و هم در عرصه ملی و بین الملی در عرصه امید ها.
هر دو باخته اند بدون حتی یك برنده!
این اتفاق دقیقا می تواند تكرار شود، در همه رده ها می تواند تكرار شود و همه در ایران ببازیم، چه در داخل و چه در عرصه ملی همانطور كه استقلال و تیم ملی امید باختند می توان دید كه در آینده پرسپولیس و تیم ملی هم باخته اند. واژه ای وجود دارد كه در ادبیات فیفا هم وجود دارد و آن واژه «تعامل» است. البته واژه دیگری هم به نام « برنامه ریزی» وجود دارد. این دو اگر كنار هم قرار بگیرند نتیجه می دهد و نتیجه اش «برنده – برنده» است اما اگر برنامه ها مدام تداخل داشته باشیم و كشمكش داشته باشیم در همه عرصه ها می بازیم هم در داخل و هم در خارج از كشور. حتی باخت استقلال به العین را هم باید وسط همین دعوا ها و برنامه ها گنجاند.
دغدغه مقدس بودن پرچم كشورمان را باید «برنده – برنده» مدیریت كرد نه «بازنده – بازنده».