ماورایی ها نه با استثنایی ها مهربان باشیم!
لوازم ورزشی: این روزها بازیکنان فوتبال تصویری متفاوت از گذشته را به نمایش می گذارند و سبب شده اند که نظرات درباره آنها تغییر کند.
سپهر ستاری: یک دهه پیش، از بازیکنان فوتبال بعنوان افرادی فاسد که بیش از اندازه دستمزد می گیرند و دانشی در زمینه های دیگر ندارند، یاد می شد؛ کسانی که اعتیادِ مشمئزکننده ای درباب ماشین های لوکس و البته گرانقیمت داشتند و بین زندگی آنها و سبک زندگی مردم عادی جامعه، تفاوت بسیار فاحشی به چشم می خورد. با این وجود ستاره ای همچون «رحیم استرلینگ» که روزگاری دقیقا همین گونه به تصویر کشیده میشد، این روزها تغییر ماهیتی اعجاب انگیز را به تصویر کشیده و بعنوان جوانی باهوش و متفکر شناخته می شود؛ چهره ای که حتی «نشان افتخاری سلطنتی بریتانیا» را به خاطر تلاش هایش برای ایجاد «برابری و عدالت اجتماعی» دریافت کرده است. از طرف دیگر نیز «مارکوس رشفورد» هم تیمی استرلینگ در تیم ملی انگلیس را می بینیم که یک کمپین عام المنفعه و فوق العاده موثر را برای تامین تغذیه کودکان و دانش آموزان در حین گسترش ویروس «کووید 19» رهبری نمود! اقدامی که موجب شد او هم «نشان امپراتوری بریتانیا» را به سینه سنجاق کند. مشابه همین دو سناریو، برای «جوردن هندرسون» هم به سبب کارهای خیرخواهانه اش در دوران پاندمی کرونا روی پرده رفت. بدین سبب حالا می توان به فراغ بال از این اظهار داشت که تغییرات قابل توجهی در درک و نوع نگاه فوتبالیست ها به وجود آمده است.
حالا به وضوح شاهد می باشیم که بازیکنان فوتبال برای مشارکت در مسائل مختلف سیاسی، فرهنگی و اجتماعی پیش قدم می شوند و بنظر می رسد بیشتر از سیاستمداران می توانند توجه مردم را به خود و کمپین های شان جلب کنند. امری که به موضوع اصلی انتقاد «تایرون مینگز» مدافع «سه شیر» از وزیر امور خارجه انگلیس بعد از شکست در فینال یورو 2020 هم تبدیل شد. او خطاب به «پریتی پاتِل» که بعد از توهین های نژادپرستانه مقابل دو بازیکن رنگین پوست تیم ملی انگلیس، ژست انتقادآمیز به خود گرفت، اظهار داشت: «شما حق ندارید زمانی که در شروع مسابقات ما بازیکنان درباب مشکلات نژادپرستی در کشور هشدار می دادیم و برای آگاهی بخشی در میانه میدان زانو می زدیم، حرف از اجرای "حرکاتِ نمایشی" توسط فوتبالیست ها بزنید و پس از وقوع آن اتفاقات تلخ، مدعی مبارزه با نژادپرستی شوید! کارتان را درست انجام دهید.»
در این بین کسانی هم هستند که معتقدند فوتبالیست ها فقط باید توجه و تمرکز خودرا معطوف به «فوتبال» کنند و به این نوع حرکات خارج از مستطیل سبز، روی خوشی نشان نمی دهند. با این وجود حتی همین افراد هم جرات ندارند درباره کلیشه قدیمی - که بازیکنان را کندذهن معرفی می کرد - لب به سخن بگشایند. بله؛ باید بپذیریم که مردم دیگر فوتبالیست ها را تافته ای جدا بافته از جامعه نمی دانند و برعکس؛ آنها را افرادی شایسته تقدیر توصیف می کنند.
قدم بعدی در جهت برقراری ارتباط بهتر با این چهره ها و درک شرایط فکری شان، تغییر نگرش به آنها بعنوان یک شهروند ساده و معمولی است! باید بپذیریم و بفهمیم که آنها یک انسان معمولی نیستند و بطور قطع لازم است به تک تک شان با چشم «یک فوتبالیست» نگاه شود؛ افرادی از بطن جامعه با یک سطح زندگی مشابه خیلی از مردم ولی با چالش های نامرئی. چهره هایی که هر لحظه مورد قضاوت دیگران قرار می گیرند و هر حرکتشان می تواند در میزان محبوبیت شان موثر باشد؛ در نتیجه مجبور هستند همه چیز را کنترل کنند. البته که در این بین هستند فوتبالیست هایی که به لطف استعداد منحصربفردشان، سبک زندگی بسیار با کیفیتی را برای خود مهیا می کنند اما سایر بازیکن ها همچنان در سطح یکسانی قرار دارند.
در قشری از جامعه البته این تمایل وجود دارد که می خواهد همه ورزشکاران موفق را بدون توجه به رشته ورزشی شان، در یک دسته و گروه یکسان قرار دهد. به بیانی ساده تر، برخی افراد، یک فوتبالیست درجه یک را با یک بازیکن سطح بالای راگبی یا کریکت همسان در نظر می گیرند اما از نظر آماری و محاسباتی، داستان شکل متفاوتی دارد. راگبی و کریکت در انگلیس ورزش های محبوبی هستند اما موانع زیادی برای ورود به آنها وجود دارد. در دبیرستان محلِ تحصیلِ من، فقط یک نفر راگبی بازی می کرد و یک نفر هم کریکت اما بیش از نصف پسران با رویای تبدیل شدن به یک فوتبالیستِ حرفه ای، شب را به بامداد پیوند می زدند. به بیانی ساده تر رقابت برای تبدیل شدن به بهترین فوتبالیستِ کلاس، 10 برابر مشکل تر از راگبی و کریکت بود!
علاوه بر این، تنها حدود 10 کشور هستند که راگبی و کریکت را جدی می گیرند و به پرورش بازیکنانی برای حضور در سطح یک جهان مشغول هستند اما فوتبال نه فقط در بریتانیا ورزش اصلی مردم است بلکه تقریباً در سراسر جهان وضعیتی مشابه را درباب این رشته ورزشی شاهد می باشیم. حتی کشورهایی همچون آمریکا، استرالیا، ژاپن و چین که بطور سنتی فوتبال را بعنوان ورزش نخست شان نمی بینند نیز، در دهه های اخیر لیگ های داخلی شان را گسترش داده اند.
شما برای حضور در ترکیب بهترین تیم های راگبی، باید با قسمتی از جمعیت کشور و سپس تعداد کمی از بهترین ها از سایر کشورها رقابت کنید اما در فوتبال برای قرارگیری در ترکیبِ تیم قعرنشینِ لیگ برتر نیز باید از بهترین بازیکنان کشورهای مجنونِ فوتبالی نظیر سنگال، مصر، پرتغال، برزیل و بلژیک هم بهتر باشید. باور نمی کنید؟ تنها به دوران حرفه ای ستاره بزرگی همچون «وین رونی» نگاه بیاندازید تا ببینید او برای رسیدن به ترکیب اصلی اورتون چند سال زحمت کشیده و چه ستاره های بزرگی را از پیش رو برداشته است.
شاید بی رحمانه ترین چیز درباب فوتبالِ مدرن، لزوم به حفظ «ثبات» باشد؛ در خیلی از مشاغل سطح بالا در جهان، درخشش طی یک دوره کوتاه مدت هم به جهت اینکه همیشه در اذهان باقی بمانید و تقدیرها را به خود اختصاص دهید، کفایت می کند. اما در فوتبال از این خبرها نیست! بطورمثال «دنی رز» در سالهای 2016 و 2017 بعنوان بهترین مدافع چپ لیگ برتر انگلیس برگزیده شد اما در سال 2020 و زمانی که پا به 30 سالگی گذاشت، به سبب این که موفق به تکرار درخشش های سابقش نشد، به سمت درب خروج تاتنهام رفت. یا حتی بازیکنی مانند «جسی لینگارد» که سابقه زدن گل های قهرمانی در فینال های جام حذفی، جام اتحادیه و جام جهانی را در کارنامه می دید، قبل از انتقال قرضی به وستهام و عملکرد بی نظیر در این تیم، بعنوان یک «سرافکندگی»، «ناکامی» و «استعدادی هدر رفته» در نظر گرفته میشد!
تمام مطالب فوق را به این علت بیان کردم تا بفهمید یک فوتبالیست با چه چالش های عجیب وغریبی در زندگی حرفه ای خود مواجه می شود. پس بهتر است قبل از آنکه روی سکوها چهره ای را «هو» نماییم یا فوتبالیستی را در ناکامی تیم های محبوب مان «مقصر» بدانیم، به یاد آوریم که آنها تا چه اندازه در سالهای اخیر اهتمام کرده اند به چهره هایی شایسته تقدیر عموم مردم تبدیل شوند. بهتر است فوتبالیست های ماورایی را به کناری بگذارید و فوتبالیست هایی از این دست که شخصاً آنها را «استثنایی» می دانم را به آغوش بکشیم و با آنها مهربان باشیم.
نویسنده: مایکل کاکس
مترجم: سپهر ستاری
258 41
منبع: لوازم ورزشی
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب